8 مخاطب خاص
درسته که همه ی نوشته های این روزهام رو آبی پر کرده ولی یه وقت فکر نکنی من شما رو یادم رفته باباجان مهدی! شما آغاز و سرانجام تمام زندگی منی!
شما سلام سر صبح و شب به خیر آخر شب منی!
مگه میشه کسی تو این دنیا باشه که من اون رو بیشتر از شما دوست داشته باشم؟!
مگه دلتنگی ای هست که از دلتنگی برای شما پیشی بگیره؟!
مگه ترسی هست که از ترس دوری از شما بزرگ تر باشه؟!
به خدا که نیست!
به خدا که نیست!
به خدا که نیست!
سر صبحی داشتم فکر می کردم نکنه یه بار فکر کرده باشید شوقم بهتون کم شده! یا این که حواسم به تنهایی هاتون نیست؛ فدای تنهایی هاتون بشم!
با خودم گفتم نکنه دیشب رو تا صبح گریه کرده باشین و من بی شعور داشتم برای آبی و دلتنگی های شخصی خودم می نوشتم!
من آبی رو دوست دارم اما نه اندازه ی شما. فکر کردین اگه بگین به خاطر شما دور آبی رو خط بکشم یه لحظه حتی فکر می کنم به گفتن نه و رد خواسته تون؟! به خدا که همه ی زندگیم رو به واسطه ی شما دارم؛ همه ی زندگیم فدای شما!
یه موقع فکر نکنید اون جایی که میگیم بابی انت و امی الکیه! اون شب، شب تاسوعای چندسال پیش عمو جان عباس علیه السلام یادم داد که الکی نیست! که نمیشه برای شما پنجاه پنجاه بود. شما صد در صد زندگی منی حضرت دل!
از این جا تا همیشه، بالاتر از همه ی دلتنگی ها و دوست داشتن هام دوستتون دارم!
*
" ای مثل چشم های خدا آبی!
ای روز آمدن!
ای مثل روز، آمدنت روشن!
این روزها که می گذرد، هر روز
در انتظار آمدنت هستم! "
