تلگرام، ایسنتا، ایتای دزد و روبیکای دزدتر یه فضای حال بد کن بدی دارن. تصمیم گرفتم نباشم دیگه تو این فضاها.
این‌جا هم یه نیروی دوست‌نداشتنی منفی‌ای داره که دقیق نمی‌دونم از کجا میاد ولی به شدت آزار دهنده‌ست. اما خب چون تنها همین‌جا غرغر می‌کنم به ناچار باید تحملش کرد.
مجازی این روزا با مجازی هفت هشت سال پیش خیلی متفاوته تنها و تنها افسرده‌ت می‌کنه.
تا به این جای کار چهار تا فرسته نوشتم و لحظه ی آخر به جای انتشار توی پیش نویس ها ذخیره شون کردم!
خب، به این حالت میگن کمال گرایی! :)
عشق دنیام کم شده. واقعا نیاز دارم بشینم فیلم و سریال های عاشقانه ببینم.
برم وبلاگ آدم های عاشق رو بخونم و از گونه ی وصف کردن موهای یارشون سر ذوق بیام.
چرا مردم دیگه مثل قبل عاشق نمیشن؟ از ته دل؛ و واقعی!
همون قدر که نیاز به دیدن و شنیدن و خوندن عشق توی زندگیم پررنگه ترس از عاشق شدن هم همین جوره.
دیگه دلم تاب کشیدن بار به اون سنگینی رو نداره. یه جور بدی آسیب دیده و خسته م! :)
